... και τα ιστολόγια έχουν το ... μπελά τους!
Πριν ακόμα δει το φως της ζωής είχε κάνει ταμπούρλο την κοιλιά της μάνας του, της Γαρουφαλιάς, παίζοντας τύμπανα στο ρυθμό της καρδιάς της. Βολεμένος εκεί μέσα δεν έλεγε να σκάσει μύτη στον κόσμο.
- Τι το θέλαμε τούτο το πράμα, έλεγε με παράπονο στον άντρα της τον κυρ-Δήμο, τον άρχοντα.
- Μη σε μέλει, Γαρουφαλάκι. Είναι λίγο ατίθασο, μα θα’ ναι τρανό.
- Μα θα με σκάσει, έλεγε και ξανά’ λεγε η Γαρουφαλιά. Τούτο δεν είναι παιδί, είναι δαίμονας σου λέω!
Οι μέρες κύλαγαν αργά, σαν κοργιαλιά πάνω στα βράχια του Κατηγιώργη. Κι η Γαρουφαλιά, σα νέος Σίσυφος, κουβάλαγε το “αγγονάρι” μέσα της προσμένοντας τη λύτρωση. Μόνο που η “λύτρωση” είναι γένους θηλυκού κι ο δαίμονας μέσα της ήταν σερνικός και καλοπερνούσε με δαύτη. Τα σπασμένα βέβαια τα πλήρωνε η Γαρουφαλιά, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου τούτου. Ώσπου μια μέρα …
- Μ’ έσκασες, σκασμένο!
Ο δαίμονας μυρίστηκε θάλασσα και βγήκε να δει τι γίνεται. Ήτανε κι αυτή, βλέπεις, γένους θηλυκού.
Γλέντια ο κυρ-Δήμος, πού απόχτησε διάδοχο, χαρές η κυρα-Γαρουφαλιά, που νόμισε ότι γλίτωσε από το βάσανο, γέλια κι η Μαριώ, που θα είχε παιχνίδι και συντροφιά το νέο της αδελφάκι. Πανηγύρι στο χωριό, το Προμύρι, ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Πηλίου, που αμφιθεατρικά χτισμένο και πλούσιο σε βλάστηση και παραδόσεις, περίμενε το νέο του θρύλο, που θα πρωταγωνιστούσε στα χρόνια που έρχονταν.
