Η Αμαρούλα είναι φρούτο της Ν. Αφρικής που περιέχει 4 φορές περισσότερη βιταμίνη C από το πορτοκάλι. Η περιεκτικότητα του χυμού της σε αλκοόλ είναι 17 βαθμοί. Η γεύση της μοιάζει με αυτή των λικέρ που περιέχουν κακάο, αλλά έχει φρουτένια υφή.
Στον Κατηγιώργη ΔΕΝ χρησιμοποιείται ακόμη.
4 σχόλια:
Ο λόγος της μη χρησιμοποίησης της στον Κατηγιώργη έχει να κάνει με ζητήματα ιστορικογευστικής φύσεως. Καθότι η πανδαισία των προς απόλαυση θαλασσινών τροφικών γεύσεων που έχει τη δυνατότητα ο επισκέπτης είναι απόλυτη, η χρήση ζαχαρωδών οινοπνευματοδών - έστω και σε μικρή ποσότητα αλκοόλης- μπορεί να θεωρηθεί αχρήστως άσκοπη. Η μπαρμπουνοκαραβίδα ξεπλένεται από την στοματική περιοχή σε τσίπουρο τουλάχιστον των 38 βαθμών και προέλευσης κατά ελάχιστο Τυρνάβου. Ετσι μένει μετά το όργιο της κατάποσης αν μη τι άλλο η θαλλασινή ευχαρίστηση διάχυτη στον νευρικό ιστό της γεύσης....μέχρις σημείου παθολογικής εξάρτησης.
Τελικά είσαι πολύ κακός!
Δεν πρόλαβα να φύγω από το ευλογημένο βουνό των Κενταύρων και μου γυρίζεις το μαχαίρι στην πληγή, αναλύοντας γευστικές (και όχι μόνο) απολαύσεις, τη στιγμή που καίγομαι στην πρωτεύουσα των κατοίκων αυτής της χώρας, που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Αριστοτέλη και του Περικλή, της Σαπφούς και του Επίκουρου (τρομάρα τους).
Κιαυτοί τούτοι οι τσιπουροπότες της νοτίου χερσονήσου μας - σύντροφοι της επιτραπέζιας πόσης ή απλά συνδαιτημονες της παρείστικης ευχαρίστησης - , το τούτο το αυτό το ήδη ως άνω δηλωμένο, το'χουν στην πίστη τους. Οτι δηλαδή από κάπου πηγάζουν. Από κάτι το ανώτερο, μεγάλο, πολυδιάστατο,
άπειρο της εντέλειας, πολυσήμαντο, αδιάτρητο, αυθεντικό.
Είναι δηλαδή οι στιγμές που λες, ότι μάλλον λαμβάνουν "ληγμένα".
Η διαφορά είναι ότι δεν το ονοματίζουν. Πρώτον γιατί δεν ξέρουν να το προσωποποιήσουν και δεύτερο γιατί δεν τους νοιάζει να το πράξουν. Ολο το μεγαλείο της αναρχοαυθόρμητης φυλής μας κλεισμένη σε ένα μπουκαλάκι εντόπιου αλκοόλ ιδιαίτερης παρασκευής. Να επικυρηχθούν οι νοθευτές! Κι εσείς δάσκαλοι, επιτέλους μάθετε μας αυτό που είμαστε. Κι απολαύστε τα πάντα μαζί μας. Εχει για όλους! Το ήπαρ μας αντέχει ακόμη...
Βάζω ένα θέμα και ευελπιστώ σε "ειδική" βοήθεια επιστημόνων που έχουν άποψη και τις κατάλληλες γνώσεις προκειμένου να τεκμηριωθούν οι όποιες απαντήσεις τους.
Μέσα στην αγωνία μας για την προέλευση μας έχει προκύψει το τελευταίο χρονικό διάστημα κι ένα βαθύτατο ερώτημα - τιμής ένεκεν για τους νοθευτές που θέλουν το καλό μας -. Καταγόμαστε λοιπόν από το ΠΡΟΜΥΡΙ, το ΠΡΟΜΙΡΙ, το ΠΡΟΜΗΡΗ, το ΠΡΟΜΙΡΗ, το ΠΡΟΜΟΙΡΟΙ, το ΠΡΟΜΕΙΡΟΙ ή γιατί όχι από το ΠΡΟΜΕΙΡΥ... και πάει λέγοντας;
Στο τοπικό περιοδικό "Προμυριώτικα νέα" καθιερώνεται σιγά σιγά μια μετατροπή της γραφής από ΠΡΟΜΥΡΙ που έτσι τουλάχιστον εδώ και σαράντα χρόνια το ξέρω, σε ΠΡΟΜΙΡΙ. Πλέον της μεταβατικότητας του σταδίου στο οποίο βρισκόμαστε, στα διάφορα πονήματα εντός του περιοδικού γίνεται ταυτόχρονη χρήση και των δύο ορθογραφικών εκδοχών. Αποτέλεσμα είναι να υπάρχει τελικά πρόβλημα ταυτότητας. Τώρα της λέξης, αργότερα της καταγωγής μας ίσως. Σκεφθείτε και τα μικρά παιδιά που διαβάζουν και μια το βλέπουν στη πρώτη εκδοχή, μια στη δεύτερη.
Τι λοιπόν θα τους πούμε όταν μας ρωτήσουν " είμαστε με το Υ ή με το Ι"; Κι αν δώσουμε μια κάποια απάντηση, τι θα είανι αυτό που θα μας κάνει σίγουρους με την ορθότητα της;
Μήπως παίρνω λειγκμένα;
Δημοσίευση σχολίου