Σε ένα πηλιορείτικο ψαροχώρι, ένα καϊκι έφερε μες στη νύχτα, ένα μοναχικό ταξιδευτή, βουτηχτή στο επάγγελμα και αξεπέραστο πότη.
Χαιρέτισε και κάθισε στην παρέα μας.
Ακόμη αναρωτιέμαι αν η φράση του «η γη γυρίζει φάλτσα» ήταν προϊόν μέθης, γνώσης ή αγωνίας.
Η κουβέντα άναβε και το τσίπουρο κυλούσε, ώσπου το νυχτέρι πήρε τέλος.
Ο άγνωστος ταξιδευτής έλυσε κάβους και τράβηξε για «τις όχθες της αυγής».
Έπιασα το μολύβι...
Βασίλης Φλώρος
3 σχόλια:
Αντε βρε, που ειχατε εξαφανιστει τοσο καιρο?
Λόγοι ανεξάρτητοι από τη θέλησή μας, μας ανάγκασαν να χαθούμε για λίγο. Πάντως το Πάσχα προλάβαμε και πήγαμε στον Κατηγιώργη, γιατί ποιός ξέρει πότε θα μπορέσουμε -πιο σωστά, "θα μας αφήσουνε"- να ξαναπάμε. Είστε όλοι καλά;
Ειμαστε μια χαρα. Η κριση βεβαια βλεπω να μας χτυπα και εμας αλυπητα φετος κι ετσι η "ανοδος" μας στον Κατηγιωργη το καλοκαιρι δυσκολευει. Ελπιζουμε να τα καταφερουμε εστω τελευταια στιγμη και να σας δουμε κι απο κοντα. Χαιρετισμους σε ολους!
Δημοσίευση σχολίου